Сегодня у католиков Пасха. В это время 53-й день в Украине идет война. О том, как провести такой важный праздник, когда в соседней стране все так непросто, мы поговорили с ксендзом Вячеславом Борком, пастырем белорусов-католиков в Варшаве.
Вячеслав Борок — католический священник из поселка Россоны в Витебской области, а также автор YouTube-канала «Ксёндз Барок». В декабре 2020-го его осудили на 10 суток по статье о демонстрации нацистской символики из-за того, что опубликовал в своих соцсетях антифашистскую карикатуру дизайнера Владимира Цеслера. Летом 2021-го ксендз покинул Беларусь.
— Ксендз Вячеслав, с каким настроением вы подходите к Пасхе?
— Вялікдзень — гэта галоўнае свята хрысціян. У гэтым годзе я, як заўсёды, буду святкаваць яго з радасцю і надзеяй. Чаму? Бо ўваскрашэнне Хрыста дае нам надзею на тое, што ў гісторыі нашай краіны, ды ўсіх іншых, або кожнага асабіста ў выніку ўсё скончыцца добра. Хрыстос не дзеля таго перамог грэх, смерць і зло, каб пасля, у нейкі момант развіцця людской цывілізацыі, яны зноў узялі верх. Не, так не бывае. Пераможца ёсць Хрыстос, ён усемагутны і раней ці пазней кропкі ў гісторыі парасстаўляе.
Так, актыўная фаза вайны распачалася зусім нядаўна. Але ж мы разумеем, што сапраўды вайна ва Украіне ідзе з 2014 года, увесь гэты час там гінулі людзі. Ды і тое, што адбываецца ў Беларусі з 2020-га, таксама па-свойму вайна. Спрачацца не буду, выглядае яно па-іншаму, але пакуты людскія такія ж, бо для мяне смерць тысячы чалавек і аднаго, які страціў жыццё несправядліва, — аднолькава непаўторная трагедыя.
Генацыд, які зараз адбываецца ва Украіне, — гэта несправядлівасць. Але, успомніце, у першыя дні вайны нават дасведчаныя палітыкі казалі, што Украіна не мае будучыні, і яны памыляліся. Сёння я з захапленнем гляджу на гэтую краіну, на гэты мужны народ, які змагаецца за сваю незалежнасць. Што жахлівага ў гэтам?
— Как в выражении — стакан наполовину пуст или наполовину полон?
— Канешне! А чаму? Бо надзею дае Хрыстос. Калі ён ідзе на крыж, я не плачу па ім. Чаму? Таму што ён сказаў жанчынам з Іерусаліму: «Не плачце па мне, а плачце па сабе і дзецях вашых». Калі я бачу змаганні справядлівага чалавека, я перакананы, што ў яго ўсё атрымаецца. Украінцы перамогуць расійскі рэжым.
Але гэта не значыць, што я ўспрымаю свет праз ружовыя акуляры. Калі я кажу пра радасць Вялікдня, гэта не значыць, што я не перажываю з-за таго, што гінуць людзі ці беларусы не могуць вярнуцца дадому. Але гэта не можа забраць у мяне надзею на тое, што дабро возьме верх.
— Как себя настроить на праздник?
— Смутак і кепскі настрой прыходзяць тады ў сэрца чалавека, калі ён робіць зло. Калі Каін забіў Авеля, ён пачаў сумаваць. Чаму? Бо зло знішчае нас. Калі ты сумняваешся, проста пачні дапамагаць іншым. Я заўсёды параўноўваю людзей, якія задаюць пытанне: «А што рабіць?», з тымі, хто нешта робіць. Калі я прыходжу да сваёй парафіі і сустракаюся з валанцёрамі, якія працуюць з украінскімі бежанцамі або беларусамі, якія вымушаны былі пакінуць радзіму, то я не чую ад іх пытання: «Што рабіць?» Я адчуваю іх задавальненне ад таго, што яны робяць нешта добрае. Бачу ў іх вачах надзею на светлыя перамены. Таму, калі хочаш увайсці ў атмасферу радасці, дапамагай.
— Вы говорите о действии, некоторые же корят себя за бездействие: война идет, а я ничего не делаю (или не могу сделать), чтобы это остановить. Как с этим жить?
— Пачуццё віны павінна быць аб’ектыўным. Калі ты зрабіў нешта кепскае, тады павінна быць пачуццё віны. Зараз, калі з нашай тэрыторыі ляцяць расійскія ракеты і ідуць іх войскі, некаторыя беларусы раптам адчулі пачуццё віны. А раней дзе вы былі? Дзе было ваша пачуццё віны, калі дзесяцігоддзямі нішчылася беларуская культура, калі тысячы людзей траплялі за краты за спробу дабіцца праўды? Тады пачуцця віны неяк не было. Я гэта кажу, каб людзі разумелі: пачуццё віны трэба мець за свой учынак. Тое, што робіцца сёння, — гэта было прадказальна. Я адразу казаў: шлях беззаконня не прынясе Беларусі нічога добрага. Але трэба было думаць пра гэта раней.
— Получается замкнутый круг…
— Я зараз знаходжуся ў Польшчы, дапамагаю ўцекачам з Украіны. І калі я гэта раблю, у мяне няма ніякага пачуцця віны за тое, што з тэрыторыі Беларусі ідзе агрэсія. Таму мая парада: выпраўляйце памылкі мінулага і проста рабіце дабро. А для гэтага ў чалавека ёсць тысячы спосабаў.
— Есть люди, которые чувствуют себя виноватыми за то, что белорусский протест не смог победить. Если бы, говорят, у нас получилось, то, может, и не было бы в Украине войны, или не в таких масштабах. Что бы вы им сказали?
— Пазіцыя беларускага грамадства ў 2020−2021 годзе была правільнай. Мы хацелі збудаваць сваё жыццё па законе, і гэта верна. Мы не можам сказаць, што беларусы тады здаліся, бо няправільна думаць, што наш канфлікт — гэта толькі ўнутраны канфлікт беларускага грамадства. За тое, што перамены да канца не адбыліся, нясе адказнасць і міжнародная супольнасць. Яна не дапамагла нам належным чынам перамагчы беззаконне тады, калі Крэмль дапамог рэжыму ўтрымацца. І калі сёння з боку некаторых украінцаў недальнабачна гучаць у наш адрас абвінавачванні, гэта несправядліва. Чаму? Бо ў 2020-м украінцы таксама належным чынам не падтрымалі беларускія перамены.
Я згодзен з тым, што, калі б у 2020-м гісторыя Беларусі пайшла іншым шляхам, сёння ва Украіне вайны такого маштабу не магло б быць.
— Кто-то бы вам сразу возразил: вдруг, если бы победил протест, война началась бы в Беларуси.
— Чалавек, які верыць у Бога і ў тое, што Хрыстос прапаведваў Валадарства Божае, якое будуецца на праўдзе, справядлівасці, любові, павінен верыць: гэта валадарстсва магчыма. Не трэба думаць, што ты прайграеш на гэтым шляху. Чалавек ніколі не дойдзе да свабоды, калі будзе думаць пра імавернасць сваёй паразы.
— Некоторые задаются вопросом: а как Бог мог допустить то, что происходит в Украине, — Бучу, Ирпень?
— Гасподзь дапускае праяўленне вольнай волі чалавека. Ён не трымае нікога за руку. Бучу, напрыклад, зрабілі расійскія вайскоўцы — звычайныя людзі, якія самі выбралі служэнне злу. Таму адказнасць за зверства вайны на кожным з тых, хто аказаўся на баку зла. Адзінае, здавалася б, у чым можна абвінаваціць Госпада, — тое, што ён даў чалавеку розум і вольную волю. Але гэта абсурдная пастаноўка пытання, бо, калі б людзі карысталіся розумам і вольнай воляй належным чынам і згодна з Божай задумай, такіх бы зверстваў не адбылося.
— Христианство — религия прощения. Но как можно простить ту же Бучу?
— Прабачаць — гэта дар Божы. Для тых, хто не верыць у Госпада і вечнае жыццё, у мяне тут няма аргументаў. Але калі я разумею, што Бог дараваў мне мае грахі, то мне прасцей выбудоўваць шляхі, на якіх я магу прабачыць ворагаў і тых, хто зрабіў мне шмат крыўды. Парада Хрыста: прабачай нават не сем, а семдзесят сем разоў. Вера ў Божую справядлівасць вызваляе з няволі жадання помсты і нянавісці. У той жа час няздольнасць прабачыць і жаданне адпомсціць зводзіць нас у тупік. Адсутнасць прабачэння больш шкодзіць нам самім, чым нашым крыўдзіцелям. Гэта знішчае нас знутры.
Трэба разумець: публічныя грахі і злачынствы не патрабуюць ад нас публічнага прабачэння. Гэта немагчыма. Але такі падыход не перакрэслівае магчымасці прабачыць пэўным крыўдзіцелям у індывідуальным парадку. Зараз казаць пра прабачэнне тых, хто зрабіў Бучу, складана. Значна прасцей яно будзе, калі выканаўцаў гэтых злачынстваў спыняць. Калі адбудзецца справядлівы трыбунал і асуджэнне. Пасля здзейсненага правасуддзя прасцей гаварыць пра прабачэнне. Перш справядлівасць — а потым прабачэнне.
— Шестая заповедь гласит: «Не убий». Выходит, представители религии должны отовсюду призывать остановить войну. Почему этого не происходит?
— Магу адказаць за Беларусь. У нашай краіне гэтага не адбываецца ў поўнай меры, бо няма свабоды слова. Зараз у нас немагчыма прапаведваць Божае слова так, як хацелі б Бог і чалавек. Таму ацэньваць сёння Царкву і Касцёл такімі крытэрыямі, як бы яны жылі ў волі, несправядліва. У той жа час Касцёл не раз заклікаў да малітваў аб спыненні вайны. Ёсць святары, якія знайшлі ў сабе сілу выступаць супраць ваеннай агрэсіі. Вядомыя прыклады двух святароў з Віцебскай і Магілёўская абласцей, якія былі пакараныя ўладай за сваю пазіцыю. Такія людзі ёсць, і дзякуй Богу.
Як на маю думку, цяпер набагата важней, каб святар не ішоў на супрацоўніцтва з рэжымам і не дазваляў злу выкарыстаць сябе і сваё прапаведванне. Бо вось гэта сапраўды зло, і за яго чалавек будзе адказваць.
— Как посоветуете провести этот пасхальный день?
— Вельмі важна пайсці ў храм, пакаяцца ў сваіх грахах, бо наша духоўнае жыццё — гэта першаснае пытанне. Я, напрыклад, усю ноч з субботы на нядзелю буду маліцца. У нядзелю зноў буду мець службу ў храме. Адсвяткаваўшы найперш на малітве, пасля сяду за ўрачысты стол, з’ем урачыстае сняданне або абед. Калі мяне хтосьці запросіць у госці, то я буду з кімсьці. Выпью віна і ў хуткім часе пайду спаць. Бо, калі цэлую ноч і раніцу чалавек маліўся, яму патрэбна адпачыць.
— Что бы вам хотелось сказать белорусам в эту Пасху?
— Мы шмат перажылі, шмат дасведчылі, і наш крыжовы шлях непазбежна закончыцца трыумфам вызвалення. Сёння вельмі важна, каб у нашых сэрцах дабро канчаткова перамагло зло. Калі гэта адбудзецца, то мы адразу ж станем сведкамі таго, як абрынуцца муры нашай няволі. На свабоду выйдуць вязні сумлення, атрымаюць свабоду і тыя, хто дагэтуль зняволены прапагандай і яшчэ не стаў на бок дабра.
Усё яшчэ будзе. Верце. Бо Хрыстос уваскрос! І Беларусь уваскрэсне.